నేనెక్కిన ఆటో కాస్త భారంగా పరిగెడుతోంది. డ్రైవరుకి చెరోపక్క రక్షకుల్లా ఇద్దరు, బేబీ సీట్లో పెద్దలు నలుగురు, నేను కూర్చున్న అసలు సీట్లో నాతో పాటు నలిగిపోతూ మరో ముగ్గురు స్త్రీలు, మా వెనుక తొట్టిలాంటి ప్రదేశంలో మూడు నిండు తట్టలు, వాటి యజమానులు. ఇంత బరువు మోస్తున్నా నన్న ఆలోచన ఆటోకి రాకుండా అర్థమవ నివి కొన్ని, అర్థం లేనివి కొన్ని పాటలు!
ఒక ఊరు రాగానే బేబీ సీట్లో కూర్చున్నాయన దిగిపోయాడు. అతగాడు దిగిపోవడం నాకెందుకో నచ్చింది. ఎందు కేంటి? ఆటో రాగానే సీట్లో మొట్ట మొదట కూర్చున్నది నేనే. మూడు ఆడ భారీ కాయా లొచ్చి తటపటాయిస్తుంటే, నన్ను డ్రైవర్ పక్కన కూర్చోమని సలహా ఇచ్చాడు. అందుకే అతగాడంటే చిరాకేసింది.
నేను సీటు మారనని తెగేసి చెప్పడంతో మహిళా మణులు ముగ్గురూ నా పక్కనే కూర్చు న్నారు. ఆటో చక్రం గోతిలో పడ్డప్పుడు కలిగిన కుదుపుకి వాళ్లు నా వైపుగా వచ్చేస్తూ దాదాపు తొంభైశాతం ఆక్రమణ చేసేశారు. నా పక్కనున్న పెద్దావిడ మోచేయి నా పొట్టలో తగులుతుంటే కొంచెం ఇబ్బందిగా చూశానో లేదో, ఆటోలో ఇలాంటివి తప్పవని కళ్లతోటే జవాబిచ్చింది.
ఉచిత సలహాలరాయుడు దిగిపోవడం నచ్చిందనేసరికి డ్రైవరుకి మహోపకారం చేసే చాన్సు తగిలింది. ‘‘ఏయ్ బాబూ! ఇప్పుడు దిగినతను డబ్బు లివ్వకుండా వెళ్లిపోయాడు. చూసుకున్నావా?’’ అన్నాను. ‘‘అతను సీరియల్ రాస్తాడండీ. డబ్బులిమ్మంటే బాగోదు’’ వివరించాడు డ్రైవరు బాబు.
సీరియల్ అనగానే ముగ్గురు స్త్రీల మొహాల్లో మూడు వేల ఓల్టుల బల్బు వెలిగినట్లు కనిపించింది.
నన్ను మోచేత్తో పొడుస్తున్నావిడ- ‘‘ఇప్పుడు దిగి పోయినతను సీరియల్ రాస్తాడటర్రా’’ అంది మిగిలిన ఇద్దరితో.
‘‘నిజమా? ఏం పేరు?’’ అడిగింది రెండో ఆవిడ.
‘‘ఇగో బాబూ! సీరియల్ రాసే అతని పేరేంటి?’’ అడిగేసింది మూడోస్త్రీ.
క్షణం పాటు వెనక్కి తిరిగి చూసి, ‘‘పెద్దప్పడు’’ అని చెప్పి రోడ్డు చూసు కున్నాడు డ్రైవరు.
ఇంతలో డ్రైవరుగారి సెల్ రింగ య్యింది. పాటల సౌండు బాగా తగ్గించి, చెవికి, భుజానికి మధ్య ఫోన్ గట్టిగా నొక్కి పెట్టి, కబుర్లాడేస్తూ డ్రైవింగ్ చేస్తున్నాడు.
డ్రైవింగ్ చేస్తూ సెల్ మాట్లాడటం తప్పు అని తెలిసీ జాలేసిందో, ప్రాణభయం ముంచు కొచ్చిందో గాని, ‘‘సెల్ నేను పట్టుకుంటాను, నువ్వు మాట్లాడు’’ అని జాగ్రత్తగా డ్రైవర్ చెవికి ఫోన్ ఆనించి పట్టుకున్నాడు కుడిపక్క కూర్చున్న పెద్దమనిషి.
ఇక్కడ మోచేతి పొడుపులావిడ, ‘‘వరం.. పెద్దప్పడు గారి సీరియల్ ఏదై ఉంటదంటావ్? నిత్య సరాగాలేటి?’’ అంది.
‘‘ఛీ! కాదు. ఆ సీరియల్లో అలాటి పేరే కనబడదు’’ చెప్పింది వరం.
‘‘సీరియల్లో సొంత పేర్లుంటాయేటి. వేరే పేర్లు పెడతారు’’ అంది రెండో ఆవిడ.
‘‘తెలుసు. కాని, సీరియల్ రాసినోళ్లు, తీసినోళ్లు, చేసినోళ్లు అందరి పేర్లు ప్రతిరోజూ చూపెడతాడు కదా. వాటిల్లో పెద్దప్పుడు పేరు లేదు’’
‘‘మరైతే ఎదురింటావిడ?’’
‘‘కాదు’’ రిథమ్‌తో చెప్పింది వరం.
‘‘ముళ్ల గులాబీ?’’
‘‘కాదు’’ అదే స్టైల్, అదే టెంపో.
‘‘వెనకటికొకసారి?’’
‘‘కానే కాదు’’ స్టైల్ మార్చినా అందం అగుపించింది.
వాళ్ల సంభాషణ అలా సాగుతుంటే, ‘ఒక సెలబ్రిటీ లాంటి వ్యక్తి దగ్గర బీడీ కంపొచ్చిందేంటా’ అనుకున్నాను నేను.
అవును మరి. కథ అరంగుళమైనా ముందుకు కదలకుండా ఎపిసోడ్ పూర్తవ్వాలి. ఆర్నెల్లకో చిన్న ట్విస్ట్, ఏడాదికో కొత్త పాత్ర. అదీ కథకి ఏమాత్రం సంబంధం లేని పాత్ర సృష్టించగలగాలి. ఎంతో శ్రమ, మరెంతో పరిశ్రమ, అనుభవం... ఎట్సెట్రా మేళవిస్తే గాని అంత సాగతీతకి చెయ్యి తిరగదు. మానసికంగా ఎంత అలసట కలుగుతుందో! రిలాక్సేషన్ కోసం ధూమ పానం తప్పనిసరి. సాధారణంగా పెద్ద పొజిషన్లో ఉన్నవాళ్లు సిగరెట్ ఎంచు కుంటారు. ఇతగాడెందుకో బీడీతో రిలాక్సవు తున్నాడు అనుకున్నాను.
నడిచిపోయినవి, నడిచి సగంలో ఆగిపోయినవి, ప్రస్తుతం నడుస్తున్నవి, భవిష్యత్తులో నడవబోయేవి... ఇలా ఎన్ని పేర్లు చెప్పినా పెద్దప్పుడు వారి సీరియల్ మాత్రం ‘ఇదీ’ అని ఓకే చెయ్యలేదు వరం!
మధ్యన కూర్చున్నావిడ మరి ఉండలేక డ్రైవరు భుజం మీద కొట్టి మరీ పిలిచి, ‘‘బాబూ! అతను ఏ సీరియల్ రాశాడూ?’’ అని అడిగింది. డ్రైవర్ ఒక్కసారిగా బ్రేక్ వేశాడు. ఆటో బోల్తా పడబోయి తమా యించుకుని కీచుమంటూ ఆగింది. ఏ చూలు పందో అడ్డొచ్చిందనుకున్నాన్నేను. కానీ నవ్వడం కోసం బండి ఆపాడట! పగలబడి, విరగబడి నవ్వుతున్నాడు డ్రైవరు. మేం నల్గురం మొహాలు చూసుకున్నాం. ఎలాగో అతికష్టం మీద నవ్వు ఆపుకుని చెప్పాడు- ‘‘పెద్దప్పడు స్టాండ్‌లో ఆటోలకి సీరియల్ రాస్తాడు’’ అని.
ఆటో మా గమ్యం చేరేవరకు ఒక్కరం మాట్లాడితే ఒట్టు.
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి